Старата железничка станица во Скопје не беше само обична зграда од тули и бетон – таа беше жив организам, преполн со живот, емоции и приказни. Изградена во периодот меѓу 1937 и 1940 година, оваа архитектонска убавица беше вистинска порта кон светот, место каде што се спојуваа патишта, судбини и соништа.
Секој ден низ нејзините ходници поминуваа над 1000 патници, а 24 возови пристигнуваа и заминуваа со точност што денес изгледа како далечна фантазија. Тука се пречекуваа љубовници со солзи и насмевки, се испраќаа деца на училиште, работници на работа и семејства на нови почетоци. Станицата беше срцето на Скопје, отчукувајќи во ритамот на железничките свирки и чекорите што одекнуваа низ нејзиниот простор.
Сè се промени на 26 јули 1963 година, кога разорниот земјотрес го сруши ова место исполнето со историја и значење. Скопје изгуби многу тој ден, но загубата на железничката станица беше удар по неговата душа – по неговата поврзаност, движење и иднина.
Иако денес од неа останаа само остатоци и спомени, духот на старата железничка станица сè уште живее. Таа останува симбол на едно време кога возовите не само што поврзуваа градови, туку и луѓе, емоции и светови. Во срцата на скопјани, таа ќе остане вечен спомен на отпорност, на љубов што не згаснува, и на патот што никогаш не завршува.
